Norðmenn virðast smám saman vera að stilla sér upp gegn loftslagsmálunum, eða a.m.k. þeim farvegi sem þau eru í þessa dagana. Draga mætti þá ályktun af þróun stjórnmálanna þarlendis í fyrra, varðandi ráðherraskipan og ákvarðanir um leit og vinnslu á olíu í Barentshafi og Norðursjó.
Kristján Már Unnarsson, fréttamaður Vísis og Stöðvar tvö, hefur fjallað ítarlega um málið og fylgt því eftir.
Athygli vakti nú fyrir jól, þegar einn umdeildasti stjórnmálamaður Noregs, Sylvi Listhaug úr Framfaraflokknum, var óvænt skipuð olíu- og orkumálaráðherra af Ernu Solberg, forsætisráðherra Noregs. Haft er eftir Listhaug að loftslagsumræðan sé „áróðursbragð vinstri manna til að réttlæta hærri gjöld og skatta.“ Hún er stuðningsmaður olíuiðnaðarins, og hefur sett sig á móti vindmyllum og sölu á raforku í gegnum sæstrengi.
Ríkisstjórn Noregs sendir skilaboð með skipun Listhaug
Þó að hún viðurkenni að mögulega sé einhver hluti loftslagsbreytinga af mannavöldum, þykir skipan hennar ögrun við loftslagsumræðuna. Listhaug er yst af hægri væng stjórnmálanna í Noregi, en hún sagði af sér embætti dómsmálaráðherra árið 2018, eftir að hafa sakað Verkamannaflokkinn um að setja réttindi hryðjuverkamanna ofar þjóðaröryggi landsins. Hún hafði í embætti beitt sér fyrir hertri stefnu í innflytjendamálum.
Erna Solberg kom til Íslands í haust og undirritaði yfirlýsingar um aðgerðir í loftslagsmálum, á sama tíma og Noregur jók olíuleit og -vinnslu í Barentshafi.
Solberg vildi halda því fram að leit og vinnsla á olíu og gasi geti vel farið saman við aðgerðir í loftslagsmálum, en miklar umhverfis- og losunarkröfur eru gerðar í norskum olíuiðnaði. Hún sagði jafnframt að það væri notkunin, en ekki framleiðslan sem réði úrslitum. Þetta kom fram í umfjöllun Stöðvar tvö og Vísis um málið. Engin þjóð jók eins mikið leit á olíu og Norðmenn í fyrra, og áætlað er að opnun nýrra svæða á árinu þýði næga framleiðslu og tekjur fyrir landið næstu 50 árin.
En hvað er að gerast á Íslandi?
Alþingi á í vetur að stimpla EES-tilskipun nr. 2018/410 um loftslagsmál, en stjórnvöld á Íslandi gerðu samkomulag við Evrópusambandið um málaflokkinn.
Heildarlosun Íslands af gróðurhúsalofttegundum er svo lítið brot af losun á heimsvísu, að hún er tölfræðilega ekki mælanleg. Það þýðir, að jafnvel þó að Ísland myndi stöðva alla losun á gróðurhúsalofttegundum, þá yrði það framlag Íslendinga til að draga úr losun til einskis, í stóra samhenginu.
Tilskipunin veldur þannig fjáraustri í gagnslausar aðgerðir. Áætlun Klappa frá 2015 sýnir 267 milljarða króna líkleg bein fjárútlát næsta áratuginn vegna þessara skuldbindinga. Stjórnvöld hafa þannig gefið Evrópusambandinu gagnslaus loforð sem munu hafa slæm áhrif á efnahag, velferð og lífsgæði landsmanna, en frá þessu segir á miðlinum „Frjálst land“, þar sem fjallað hefur verið talsvert um loftslagsmálin.
„Kvótakerfi ESB um losun „gróðurhúsalofttegunda“, sk. ETS, er þegar komið á í flugi og orkuiðnaði og veitir milljörðum króna úr landi. Kerfið er þekkt fyrir brask, svindl og ógagnsæi og er baggi á Íslendingum. Með tilskipun 2018/410 á að bæta enn á byrðar landsins og setja hömlur á „losun“ frá alls kyns starfsemi í landinu. Það kallast ESR og kemur framleiðslu, skipum, útgerð ofl. undir skömmtunarkerfi ESB. Taka á upp sérstakt kerfi um landbúnað (úr LULUCF, ættað frá SÞ). Ríkissjóður þarf svo að borga himinháar sektir ef loforðin standa ekki. Það munu þau ekki gera þar eð Ísland er í vexti en ESB, sem kerfið er hannað fyrir, er að hrörna. Kerfið (Vidskipakerfi-esb-med-losunarheimildir-grodurhusalofttegunda) er ofurflókið og kallar á mikinn mannafla við „stjórnun“. Útreikningur á losun er frá ESB og byggður að mestu á ruslvísindum og geðþóttaákvörðunum skriffinna SÞ og ESB.“
Framtíð, búsetu og afkomu Íslendinga stefnt í hættu
Á meðan Norðmenn virðast ætla að taka skynsamlega stefnu til að tryggja framgang og velferð sinnar þjóðar, munu íslensk stjórnvöld moka milljörðum af skattfé úr landi. Á sama tíma verða möguleikar til innviðauppbyggingar, rekstrar og tekjuöflunar hérlendis, ýmist eyðilagðir eða gerðir þyngri.
Öllum ætti að vera það ljóst að hækkun á gjöldum vegna flugrekstrar og siglinga í landi sem er staðsett mörg þúsund kílómetra úti í hafi, gerir lífsbaráttu íbúanna ekki auðveldari. Þessi gjöld beinlínis draga úr ferðamannastraumi, þyngja róður útgerðarinnar, leggjast þungt á allan iðnað, hækka allt vöruverð, gera landbúnaðarframleiðslu enn dýrari og gera líf hinna efnaminnstu erfiðara. Þar að auki á að friða land, stofna þjóðgarða og banna leit að olíu og gasi – eins og til þess að koma algjörlega í veg fyrir að hér verði nokkur leið til að draga fram lífið nú og í framtíðinni.
Rekstur þjóðgarða er m.a. háður heimsóknum ferðamanna með kolefnisspúandi flugvélum, skipum, langferðabílum og jeppum til að skoða þá. Það er því orðið æ erfiðara að sjá ávinninginn af umhverfis- og loftslagsaðgerðum stjórnvalda fyrir framtíð Íslendinga, og aðra sem enn gætu viljað setjast hér að. En þeim mun auðveldara verður lífið fyrir sníkjudýrin sem reka loftslagsáróðurinn og leggja ekkert annað af mörkunum: Alþjóðlega braskara með kolefniskvóta á fjármálamörkuðunum, sjóðstjóra, innlendar og alþjóðlegar elítur stjórnmála- og embættismanna, auk pilsfaldakapítalistanna vina þeirra.
Spurningin sem þarf að fara að svara núna er því: Fyrir hverja eru íslenskir stjórnmála- og embættismenn að vinna?
