Valhöll er í vanda, eins og alþjóð er kunnugt, og flokksráðsfundur Sjálfstæðisflokksins náði ekki að lægja óánægjuraddir innan flokksins með stöðuna. Rifist er á samfélagsmiðlum, ungliðar saka forystuna til ritskoðunartilburði og erindi er komið til miðstjórnar um heimild til að bjóða fram DD-lista fyrir allt fólkið sem ekki getur lengur hugsað sér óbreytta forystu.
Fíllinn í stofunni er auðvitað staða formannsins Bjarna Benediktssonar, sjálfs forsætisráðherrans. Það liggur einhvern veginn í loftinu að hann muni ekki gefa kost á sér til endurkjörs á landsfundi í febrúar nk., en sjálfur staðfesti hann ekkert um það. Lofaði þó að skýra ákvörðun sinni með góðum fyrirvara. Um leið undirstrikaði hann þá ætlan sína að ljúka kjörtímabilinu sem forsætisráðherra.
Í því felst auðvitað pólitískur ómöguleiki. Ekkert bendir til þess að óvinsælasta ríkisstjórn síðan Gallup hóf að mæla slíkt, nái vopnum sínum á næstunni. Og engar líkur eru á því að nýr formaður flokksins, hver sem það verður, hafi mikinn áhuga á því að forverinn verði enn aðal í forsætisráðuneytinu.
Því fyrr sem sjálfstæðismenn horfast í augu við veruleikann, því betra. Það er engum greiði gerður með að stjórnleysið haldi áfram og aukist jafnvel. Þetta er fyrir löngu komið gott, sérstaklega þar sem Bjarni Benediktsson er of flottur stjórnmálamaður til þess að ferill hans endi með einhverjum ósköpum.
