Þegar Kálfur Arnason var í Svartaskóla, er það sagt, að hann hafi gefið sig Kölska.
En þegar hann var kominn aftur til Íslands, vildi hann fyrir alla muni losast við þetta loforð sitt, en vissi ekki, hvernig hann ætti að fara að því. Hann tekur það þá til ráðs, að hann fór að hitta Sæmund fróða og biður hann að ráða úr þessu vandræði sínu.
Sæmundur réði honum, að hann skyldi ala tarf-kálf og nefna hann Árna, síðan skyidi hann ala annan kálf undan þessu nauti, og kalla hann Kálf, og „sé það Kálfur Árnason“.
Kálfur gerir þetta, sem Sæmundur hafði honum ráð til kennt. En nokkru eftir kemur Kölski og segist vilja fá Kálf Árnason.
Kálfur segir, að svo skuli vera: tekur hann þá kálfinn, er hann hafði alið, fær hann Kölska og segir: „Þarna hefir þú Kálf Árnason“.
Kölski gat ekki gengið á móti því, en þótti ekki haldið við sig loforðið, og varð þó að láta sér það líka, að hann hafði ekki meira af Kálfi Ámasyni, er dó í góðri elli.
Íslenskar þjóðsögur og ævintýri, 1862. Ritstjóri Jón Árnason.
