Össur Skarphéðinsson, fv. utanríkisráðherra og formaður Samfylkingarinnar, segir að hótanir Styrmis Gunnarssonar í garð Sjálfstæðisflokksins vegna orkupakka þrjú (sem Viljinn sagði frá í dag og finna má hér að neðan) bendi til þess að hann telji slaginn um innleiðingu orkupakkans þegar tapaðan og hann ætli að láta síðasta stóra slaginn snúast um að eyðileggja Sjálfstæðisflokkinn endanlega sem hinn sjálfkrafa valdaflokk.
„Þetta er svipað og kaþólski biskupinn í Landakoti hóti því að bannfæra móðurkirkjuna í Róm,“ segir Össur í færslu á fésbókinni.
Hann telur orð Styrmis um að átökin um orkupakkann muni óhjákvæmilega koma fram í fylgi flokksins sé vart hægt að lesa öðruvísi en svo, að Styrmir hóti með sveitum sínum að berjast með virkum hætti gegn sínum gamla flokki í næstu þingkosningum drepi hann ekki þriðja orkupakkann.
„Lokaatriði þessa harmræna leikrits þegar búið að gera eins mikið havarí og frekast er unnt innan flokksins er svo að ganga fylktu liði með “Sjálfstæðisfélag um fullveldi Íslands” til stuðnings við Miðflokkinn! — Eða hvað annað ber að lesa úr lítt dulinni hótun lokaorða Styrmis: “Á hliðarlínunni bíður Miðflokkurinn…”
Líklega myndu bókmenntafræðingar segja að það breyti svo leikritinu úr harmleik yfir í tragikómedíu að skv. handriti er það Sigmundur Davíð sem verður síðasta stóra ástin í lífi höfundar.
Styrmir Gunnarsson er semsagt reiðubúinn til að ganga milli bols og höfuðs á sínum gamla flokki út af “orkupakka” sem er ekki hættulegri en svo, að einn helsti skoðanabróðir hans og samstarfsmaður gegnum tímann, Björn Bjarnason, sem í dag mætti kalla eina “elder statesman” Sjálfstæðisflokksins, skrifar hverja greinina á fætur annarri til að sýna fram á skaðleysi hans gagnvart fullveldinu.
Einu sinni var Björn þó helsta átrúnaðargoð Styrmis í öllu sem laut að Evrópu. Réttilega.
Þetta er ekki trúverðugt í mínum augum. Margboðað upgjör Styrmis við sinn gamla flokk er varla út af orkupakka númer þrjú. Uppgjör Styrmis er fyrst og fremst löngu tímabært uppgjör hans við sjálfan sig og hlutverkið sem hann lék á stóra sviðinu í íslenskum stjórnmálum.
Það er ekki endilega auðvelt fyrir Styrmi Gunnarsson að líta yfir ferilinn. Að eigin sögn var hann í hópi hinna “innvígðu og innmúruðu” sem áratugum saman mótuðu íslenskt samfélag eftir sínu höfði. Það var gert í gegnum lítt dulda samþættingu flokksskipaðs embættismannaveldis, agavald Morgunblaðsins og forystu Sjálfstæðisflokksins. Saman var þetta feðraveldi eina holdi klædda “djúpríkið“ sem nokkru sinni hefur verið til á Íslandi.
Styrmir notaði margvísleg meðul — ekki öll fögur. Hann hefur sjálfur upplýst að á þeirri vegferð kom hann upplýsingum um stjórnmálaskoðanir annarra samferðamanna til erlends stórveldis sem komu í veg fyrir að þeir gátu ferðast til Bandaríkjanna og fengið vinnu við tiltekin störf. Guð einn veit hvernig hann og flokkur hans notuðu þær upplýsingar að öðru leyti. Þetta gerði Styrmir af því hann taldi það þjóna þörfum samfélagsins sem hinir “innvígðu og innmúruðu” vildu skapa. Það getur ekki verið auðvelt að horfast í augu við slík verk í dag.
Niðurstaðan af öllu saman var það sem hann sjálfur undir lok langrar ævi hefur kallað “ógeðslegt” samfélag. Þó ber það samfélag rík höfundareinkenni hans sjálfs. Það þarf bein til að bera svona niðurstöðu. Sumir gætu það — aðrir ekki. Það er meðal skýringanna á því að um langa hríð hefur Styrmir verið að skrifa sig frá Sjálfstæðisflokknum. Mér hefur virst það einkum stafa af því að hann er fyrir löngu búinn að skilja að flokkurinn sem hann stýrði að hluta til bak við tjöldin úr ritstjórastóli Morgunblaðsins — og skrifaði fyrir alþýðupólitíkina dags daglega — ber mesta ábyrgð á hinu “ógeðslega” samfélagi.
Orkupakkinn er ábyggilega prýðilegt tilefni til margboðaðs uppgjörs við flokkinn sem líf hans hefur snúist um. En fyrst og fremst er Styrmir í löngu tímabæru uppgjöri við sjálfan sig,“ segir Össur Skarphéðinsson.